Renesansowy dwór obronny, a w zasadzie umocniony pałac w Podzamczu Piekoszowskim został wzniesiony w latach 1645-50 najprawdopodobniej przez wojewodę sandomierskiego i lubelskiego Jana Aleksandra Tarłę. Rezydencja zbudowana w stylu włoskiego baroku miała stanowić ponoć wierną kopię pałacu biskupiego w Kielcach.

Kamienno-ceglaną dwukondygnacyjną budowlę wzniesioną na planie prostokąta usytuowano na niewielkim, otoczonym przez mokradła i stawy wzniesieniu.  W jej czterech narożach stoją sześcioboczne, trzykondygnacyjne baszty. W basztach południowych ulokowano pomocnicze klatki schodowe prowadzące na pierwsze piętro; baszty północne spełniały funkcje administracyjne. Tuż za wejściem głównym znajduje się niewielki dziedziniec. Pałac był przykryty łamanym dachem krakowskim, później pokryty tańszym, wymagającym częstych napraw gontem. W południowej części założenia rozciągał się, nie istniejący już dziś okazały park-ogród.

Rezydencja pozostawała w rękach Tarłów do 1842 roku i do tego czasu  była użytkowana.  Po sprzedaży kilkakrotnie  zmieniała właścicieli. Około 1850 lub 1860 roku pałac spalił się i pomimo prób restauracji nigdy nie powrócił do dawnej świetności i popadł w ruinę. Do dziś z dawnej siedziby Tarłów pozostała pozbawiona dachu malownicza ruina z dobrze zachowanym ciągiem murów i pałacowych pomieszczeń. Obiekt jest powszechnie dostępny, co wpływa wyraźnie na jego stan pogarszający się z roku na rok.

Podzamcze Piekoszowskie położone jest około 12 km na zachód od centrum Kielc, przy drodze nr 786 do Piekoszowa. W Górkach Szczukockich należy skręcić w prawo i jadąc główną drogą przez wieś, pod jej koniec po prawej stronie drogi znajdują się ruiny pałacu.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2009 roku.