Murowany zamek w Prochowicach został wzniesiony na przełomie XIII i XIV wieku z fundacji rodu von Parchwitz prawdopodobnie na miejscu starszego grodu. Średniowieczna warownia miała plan zbliżony do prostokąta o wymiarach ok. 26 x 38 metrów. Do kurtyny od strony północnej przylegał podpiwniczony, trzykondygnacyjny dom mieszkalny, zapewne z dwoma pomieszczeniami na każdym piętrze. Wejście na piętro poprowadzono z dziedzińca zewnętrznymi drewnianymi schodami. Mur obwodowy mierzył około 11 metrów wysokości i zwieńczony był blankowaniem oraz obiegającym dziedziniec gankiem strażniczym. W jego południowej części ulokowano bramę wjazdową, flankowaną usytuowaną po jej zachodniej stronie czworoboczną wieżą (7,4 x 8 m) o wysokości 30 metrów. Brama wjazdowa poprzedzona była mostem zwodzonym, przerzuconym nad otaczającą warownię fosą.

         W 1383 roku Piotr von Parchwitz sprzedał warownię książętom legnickim,  ci zaś około roku 1400 odstąpili nabyte wcześniej posiadłości rycerzowi Otto Starszemu Zedlitzowi i odtąd aż do 1554 roku właścicielem Prochowic była rodzina von Zedlitz. Około roku 1540 Ziedlitzowie dokonali gruntownej rozbudowy zamku, która polegała na dostawieniu w narożu południowo-wschodnim kaplicy i prostopadłego do niej budynku oraz zwieńczeniu attyką elewacji południowej. Jeszcze za panowania von Zedlitzów u progu XVI stulecia zapoczątkowano proces przekształcania średniowiecznego założenia w renesansową rezydencję, a także zmodernizowano pierwotne fortyfikacje, tworząc zewnętrzny obwód bastejowy. W roku 1554 Otto Młodszy von Zedlitz przekazał zamek wraz z miastem i całym majątkiem swemu zięciowi, feldmarszałkowi cesarskiemu Hansowi Oppersdorf.

         Od 1568 właścicielem zamku był Fabian von Schoenaich, który wybudował nowe, trzykondygnacyjne skrzydło wschodnie. Przy okazji wyburzono średniowieczny budynek wschodni i zachodni odcinek muru obronnego. Wzniesiono też zewnętrzny obwód murów z niewielkimi bastejami i bramę południową. W latach 1597-1675 Prochowice przeszły w posiadanie książąt legnickich, a sam zamek, najechany w 1612 roku mocno podupadł. W 1617 roku książę Jerzy Rudolf odnowił zniszczone wnętrza, a na zewnątrz fosy jeszcze w XVII wieku powstały ziemne wały z bastejami. Po śmierci ostatniego Piasta śląskiego Jerzego Wilhelma w roku 1675 zamek przeszedł na własność cesarza Leopolda Habsburga, a następnie w 1741 roku został włączony do majątku królów pruskich z dynastii von Hohenzollernów. Od 1820 roku warownia przechodziła przez ręce kilku rodów pruskich. W 1906 zamek oraz okoliczne dobra stały się własnością hrabiego Kurta Strachwitza, który przeprowadził restaurację mocno zniszczonego założenia. W okresie nowożytnym rozwinęło się, istniejące zapewne od czasów średniowiecznych, południowe przedzamcze, w obrębie którego rozmieszczono obiekty gospodarcze i budynki mieszkalne dla służby. Na północ od zamku założony został rozległy park. Zamek został nieznacznie uszkodzony w 1945 roku. W latach 1960-61 przeprowadzono niewielki remont i zabezpieczono budowlę. Do dziś zachował się główny korpus zamku z XVI-XVII wieku z wieżą oraz wały z bastejami. Bardzo już zniszczony i zaniedbany, sprawiający przygnębiające wrażenie zabytek znajduje się obecnie  w rękach prywatnych i oficjalnie nie można go zwiedzać, całość jest ogrodzona, brama zamknięta na kłódkę, a o zakazie wstępu informuje tablica.

         Prochowice są położone około 16 km na północny-wschód od Legnicy, przy drodze nr 94 z Lubina do Środy Śląskiej. Zamek znajduje się w centrum miasta przy ul. Kopernika.

         Zdjęcia wykonano w lipcu 2009 roku.