Drewniano-ziemną warownię w Resku wzniósł w latach 1260-70 Jakub Borck, na miejscu starszego grodu. Po raz pierwszy wspomniana została ona w dokumentach z roku 1295. Nie wiadomo dokładnie, kiedy drewniane założenie zostało zastąpione murowaną budowlą, choć przypuszcza się, że przebudowa taka miała miejsce w trzeciej ćwierci XIV wieku. Warownia usytuowana była na sztucznie usypanym i wznoszącym się około 3,5 metra ponad okolicę kopcu, którego plan zbliżony jest do kwadratu o boku 40 metrów. W obrębie otoczonego murem dziedzińca znajdować się miał zbudowany z kamienia oraz cegły dom mieszkalny, którego lokalizacja nie jest rozpoznana.

W ostatniej ćwierci XIII wieku współwłaścicielami zamku zostali przedstawiciele rodu Vidantów, którzy w 1365 roku sprzedali przynależną do nich część księciu pomorskiemu Bogusławowi V. Od 1447 roku jedynymi właścicielami Reska ponownie zostali Borckowie, którzy na miejscu rozebranego zamku wznieśli w 1774 roku szkieletowy dwór szlachecki, rozebrany ostatecznie w roku 1826. Z zamku do czasów współczesnych zachowały się tylko nikłe szczątki kamiennych murów obwodowych, nadbudowane częściowo półmetrowej wysokości współczesnym, ceglanym murem. W jego obrębie znajduje się obecnie porośnięty trawą kopiec.

Resko jest położone 10 km na wschód od Płotów, przy drodze nr 152 do Świdwina. Relikty zamku położone są na terenie niewielkiego parku miejskiego, po lewej stronie drogi prowadzącej ze Świdwina do Płotów, ok. 200 metrów na południe od wysokiej wieży kościelnej i tuż obok placu zabaw.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2010 roku.