Pierwotny pałac w Siedlcach został wybudowany z fundacji Kazimierza Czartoryskiego przed 1730 rokiem, na miejscu dworów drewnianych, o których była wzmianka w 1698 roku. W latach 1769-70 gruntowny remont pałacu przeprowadził Michał Fryderyk Czartoryski, syn Kazimierza. W 1775 roku pałac wraz z dobrami siedleckimi odziedziczyła po ojcu Michale Aleksandra Ogińska z domu Czartoryska. W latach 1779-81 roku przebudowała ona założenie według planów Stanisława Zawadzkiego.

Powstała wówczas klasycystyczna budowla z nową elewacją frontową, poprzedzoną czterokolumnowym portykiem toskańskim w wielkim porządku, zwieńczonym tympanonem. W centralnej części została dobudowana górna kondygnacja, a po bokach dobudowano dwa skrzydła poprzeczne. Była to pierwsza na ziemiach polskich budowla zawierająca motyw portyku kolumnowego. Przed pałacem usytuowano paradny podjazd. Na północ od pałacu założono park dawniej zwany Aleksandrowem, obecnie Aleksandria,  w formie parku „włoskiego”.

Gdy właścicielami miasta stali się Czartoryscy, księżna Aleksandra zmieniła wygląd parku na sentymentalny według projektu Franciszka Salezego Sarnowskiego. Przed wizytą króla w lipcu 1783, w parku powstały upiększające obiekty, których było ponad trzydzieści. Wyspy były otoczone kanałami, którymi pływano łodziami. W II połowie XVIII wieku została wybudowana oficyna, przebudowana w XIX, dwukondygnacyjna o dwóch prostopadłych skrzydłach oraz pawilon ogrodowy na planie ośmioboku w stylu gotyku romantycznego.

W pałacu, 20 lipca 1783 i ponownie w 1793 gościł bliski jej krewny, król Stanisław August Poniatowski. Po swojej pierwszej wizycie król skorygował plany górnych apartamentów, co było związane z niedogodnościami, jakich doznał. Gościem był również Tadeusz Kościuszko. W salach pałacu tworzyli poeci oświecenia: Franciszek Karpiński, Julian Ursyn Niemcewicz i Franciszek Dionizy Kniaźnin. Od 1774 roku księżna Aleksandra zaczęła wystawić w pałacu sztuki teatralne. Jedną z pierwszych sztuk był „Pigmalion” według J.J. Rousseau. Po raz pierwszy w Polsce zaprezentowano w formie scenicznej folklor cygański w operze komicznej Franciszka Kniaźnina pt. „Cyganie” z muzyką jej męża Michała Kazimierza Ogińskiego. W pałacu odbywały się również festyny dworskie, wieczory poetyckie i koncerty. Widowiska te uświetniały okolicznościowe uroczystości. W narożniku dziedzińca przed pałacem powstał portal sceniczny. W 1783 roku Aleksandra przebiła ul. Pałacową (obecnie ul. Kościuszki) ułatwiającą komunikację z rynkiem i kościołem parafialnym. Po śmierci Aleksandry Ogińskiej w 1798 roku właścicielem stała się Izabela Czartoryska, która wymieniła dobra siedleckie na dobra rządowe na Lubelszczyźnie.

W związku z tym od 1804 roku Siedlce stały się miastem rządowym, a pałac obiektem użyteczności publicznej. Do 1912 roku był siedzibą władz guberni, w 1915 roku siedzibą ewakuowanej z Wilna Dyrekcji Kolei, od 1921 roku Kurii Biskupiej, w latach 1924-39 Gimnazjum Biskupiego, a w czasie II wojny światowej siedzibą niemieckiego Wermachtu. W 1944 roku pałac został spalony. Odbudowano go w 1950 roku przekształcając wnętrza miejscowym władzom. W 1960 roku pałac przeszedł remont. Od 2006 roku użytkownikiem pałacu jest Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach.

Pałac znajduje się w centrum miasta, przy ul. Konarskiego 2. Siedlce są położone około 90 km na wschód od Warszawy, przy autostradzie A-2 do Terespola.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2021 roku.