Początki Sławna sięgają X wieku,kiedy to należało do państwa pierwszych Piastów. Na przełomie XII i XIII wieku książętami sławieńskimi byli Bogusław i jego syn Racibor. Po śmierci tego drugiego ok. 1227 roku miasto przeszło pod panowanie książąt Pomorza Zachodniego. Około 1236 roku zostaje opanowane przez Świętopełka – księcia gdańskiego. Pod panowaniem książąt gdańskich znajdowało się do 1294 roku, gdy na mocy układu w Kępnie z 1282, po śmierci księcia Mściwoja II wraz z całym ówczesnym Pomorzem Gdańskim zostało ponownie scalone z państwem Piastów.

Utracone zostało w 1308 roku, gdy opanowali je zbrojnie margrabiowie brandenburscy, którzy następnie w 1316 przekazali władzę zwierzchnią na rzecz zachodniopomorskich książąt na Wołogoszczy. W 1317 roku miasto otrzymało prawa miejskie nadane przez możnowładców pomorskich, braci Święców – Jana, Piotra i Wawrzyńca. Miasto zostało lokowane na prawie lubeckim i przyjęło herb Święców, którym był rybogryf, zwany herbem Pobędzie. W latach 1390-1474 Sławno było ponownie pod zwierzchnictwem Piastów, a następnie zwierzchnictwo objął książę Bogusław X, który zjednoczył Pomorze Zachodnie w jedno księstwo ze stolicą w Szczecinie.

Po wygaśnięciu pomorskiej dynastii Gryfitów i wojnie trzydziestoletniej miasto w 1648 roku stało się częścią ziem Hohenzollernów. W XVIII i XIX wieku miasto miało duże znaczenie w handlu płótnem. 7 marca 1945 roku Sławno zostało zdobyte przez oddziały 27 dywizji piechoty 19 armii oraz 3 samodzielnego korpusu pancernego gwardii II Frontu Białoruskiego. W czasie ofensywy miasto zostało zniszczone w 45%. 7 maja 1946 zatwierdzono urzędowo obecną nazwę. Po odbudowie zniszczeń wojennych nastąpił dalszy rozwój przemysłu.

Najważniejsze zabytki Sławna to:

– Gotycki kościół Wniebowzięcia NMP został zbudowany w latach 1326-64 z fundacji księżnej Zofii, żony Barnima IV. W okresie powstania świątyni patronat nad nią sprawowali Joannici. Wyposażanie świątyni trwało do II połowy XV wieku. Perłą był renesansowy ołtarz, który nie przetrwał okresu II wojny światowej. Od XVI wieku kościół był świątynią protestancką i wrócił w ręce katolików dopiero po II wojnie światowej. Po wejściu wojsk sowieckich do Sławna, 7 marca 1945 roku, kościół został zniszczony. Po wojnie odbudową, która trwała do końca lat 50-tych zajęli się franciszkanie sprawujący opiekę nad świątynią. Kościół założony został na planie prostokąta, z wysuniętym, oszkarpowanym prezbiterium. W późniejszym czasie dobudowano kaplice i zakrystię, tworząc łącznie formę wieńca. Główna wieża świątyni przykryta jest dachem czterospadowym zwieńczonym sygnaturką z latarnią. Dach przybudówki północnej jest rozczłonkowany i składa się z trzech ostrołukowych całości. Portale od zachodu i południa składają się z pięciu obramowań ostrołukowych, ułożonych schodkowo ze specjalnie profilowanej cegły. Wieżę obiega ostrołukowy fryz, natomiast misterny ornament biegnący pod dachem światyni ma znak krzyża. Wyposażenie kościoła jest skromne, głównie współczesne. Zabytkowa jest osiemnastowieczna chrzcielnica i misa chrzcielna z XVI wieku, oraz obraz olejny „Obrzezanie“ z XVIII wieku. Przed kościołem znajduje się pomnik Prymasa Tysiąclecia kardynała Stefana Wyszyńskiego – dłuta Zygmunta Wujka. Kościół jest położony w centrum Starego Miasta.

– Obwarowania miejskie Sławna pochodzą z XV wieku. Już w 1453 roku wzmiankowana była południowa Brama Koszalińska, a w 1458 roku północna – Brama Słupska – obie poprzedzone przedbramiami. Od wschodu znajdowała się Brama Łąkowa, a od zachodu furta polna, obie nieistniejące. W kurtynie murów znajdowały się również baszty i półbaszty. Mury, baszty i bramy zostały zbudowane z cegły, z użyciem głazów narzutowych w fundamentach i przyziemiu. Obie, pięciokondygnacyjne bramy są posadowione na rzucie zbliżonym do kwadratu, zwieńczone schodkowymi szczytami, nakryte dwuspadowymi dachami. W przyziemiach znajdują się ostrołukowe przejazdy bramne i schody prowadzące na piętro, zawarte w grubości muru. W Bramie Słupskiej nad przejazdem usytuowano pięć ostrołukowych blend. Elewacje od strony miasta i przedmieść są sześcioosiowe, natomiast elewacje boczne w Bramie Słupskiej są trójosiowe, a w Bramie Koszalińskiej czteroosiowe. Poza murami miasto było bronione od północy wodami Moszczenicy, od południowego wschodu tzw. Kanałem Drzewnym, a od południowego zachodu fosą. W latach 1741-87 mury były restaurowane. Rozebranie części murów we wschodniej części miasta miało miejsce w 1851 roku. Przystosowanie Bramy Słupskiej do potrzeb warsztatów wojskowych nastąpiło w 1816 roku, następnie przekształcono bramę na magazyn. Remont Bramy Koszalińskiej został przeprowadzony w 1913 roku. Adaptacja Bramy Słupskiej na świetlicę miała miejsce jeszcze przed 1939 rokiem. Obecnie obie bramy nie są użytkowane.

Brama Koszalińska jest położona przy ul. Jedności Narodowej, a Słupska przy ul. Marii Curie-Skłodowskiej. Sławno jest położone 25 km na zachód od Słupska przy drodze nr 6 do Koszalina.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2020 roku.