Pierwsza wzmianka o zamku w Szadzku pochodzi z roku 1336. Murowana warownia została wzniesiona przez ród Steglitzów. Wybudowany został na planie prostokąta 44 x 50 metrów na naturalnym wzniesieniu otoczonym rozlewiskiem jeziora. Główne skrzydło mieszkalne stało prawdopodobnie przy kurtynie wschodniej. W narożniku południowo-wschodnim wznosiła się wieża w dolnej części kwadratowa, a w górnej cylindryczna. Flankowała ona bramę umieszczoną w krótkiej kurtynie południowej. Całość była otoczona potężnymi wałami ziemnymi. Zamek w Szadzku był największą twierdzą Pomorza Zachodniego na pograniczu z Nową Marchią.  Po 1403 roku stał się on własnością księcia, w imieniu którego zarządzali nim Borckowie i Dewitzowie. W XV wieku dwukrotnie w latach 1454 i 1478 zamek był oblegany przez brandenburczyków i został przez nich zdobyty. 

         Po pożarze zamku, jaki miał miejsce w 1588 roku przebudowano całe założenie, zmieniając je w renesansową rezydencję obronną. W tej formie szadzki zamek dotrwał do okresu wojny trzydziestoletniej, kiedy to został zdobyty i zniszczony w 1637 roku przez Szwedów. Nieodbudowana warownia została opuszczona i z wolna popadła w ruinę. Po roku 1781 rozpoczęła się jego rozbiórka, a materiały posłużyły do odbudowy spalonych, pobliskich Dobrzan. Do dziś z całego założenia pozostało jedynie wzgórze zamkowe, kryjące fundamenty budowli, doskonale czytelne wały ziemne z bastionami i głęboką fosą.

         Szadzko jest położone 24 km na wschód od Stargardu Szczecińskiego, przy lokalnej drodze do Dobrzan. Ruiny położone są na północno-zachodnim brzegu jeziora Szadzko.

         Zdjęcia wykonano w czerwcu 2010 roku.