Najstarsze źródła pisane wspominające o Kalmarze pochodzą z XI wieku. Przypuszcza się jednak, że obszar na którym znajduje się obecne miasto zamieszkiwany był już w starożytności. Wiadomo też, że w czasach Wikingów znajdowała się tu niewielka osada. Według starej legendy ludowej patron Norwegii Olaf II Haraldsson po wygnaniu z kraju popłynął na swoich statkach do Cieśniny Kalmarskiej i tu założył miasto. Najstarsza pieczęć miasta pochodzi z okresu od 1255 do 1267, co czyni ją najstarszą pieczęcią w Skandynawii.

W XII wieku pojawiają się pierwsze wzmianki o wybudowaniu warowni, a właściwie wieży strażniczej i obserwatorskiej. W XIII wieku zabudowania obronne rozwijały się. 13 lipca 1397 roku, na zamku zawarto Unię kalmarską, wiążącą Szwecję, Danię i Norwegię, co uczyniło miasto jednym z najważniejszych w Szwecji. W Kalmarze koronowano wspólnego władcę trzech królestw skandynawskich, Eryka Pomorskiego. Do XVII wieku Kalmar był strategicznym punktem leżącym na granicy z Danią (Skania nie należała wtedy do Szwecji). W latach 40-tych XVI wieku królowie z dynastii Wazów przebudowali zamek, czyniąc go siedzibą godną króla, tym samym zmieniając jego dotychczasową rolę. Od lata 1598 do 12 maja 1599 roku miasto było zajęte przez wojska polskie Zygmunta III Wazy. Rok 1611 zapisał się w historii miasta jako jeden z najczarniejszych. Odbyła się wtedy bitwa pod Kalmarem, która była częścią wojny kalmarskiej. Wojska szwedzkie przegrały potyczkę i zamek został oblężony. Po podpisaniu Traktatu z Roskilde w roku 1658 miasto straciło swą pozycję, gdyż przestało leżeć przy granicy. Kiedy w roku 1689 flota szwedzka została przeniesiona do Karlskrony, miasto całkowicie straciło swą dotychczasową pozycję militarną. Także podczas wojny skańskiej zamek został oblężony, ale nigdy nikomu nie udało się go zdobyć. Wraz z utratą pozycji militarnej miasto ubożało. Dopiero w XIX wieku, kiedy rozwój przemysłu pobudził Kalmar do życia, udało się mu odzyskać dawną świetność.

Obecnie Kalmar jest ośrodkiem przemysłowym i kulturalnym, w mieście znajduje się fabryka samochodów ciężarowych, Uniwersytet Kalmarski, na którym studiuje ok. 9500 studentów (założony w 1977), Muzeum Regionu Kalmar oraz centrum badań firmy telekomunikacyjnej. W mieście rozwinął się przemysł szklarski, odzieżowy, maszynowy, metalowy oraz spożywczy. Najważniejsze zabytki miasta to:

– Zamek kalmarski (szw. Kalmar slott) – wzniesiony w XII wieku, kiedy to wybudowano ufortyfikowaną wieżę obronną i obserwacyjną. W latach 80-tych XIII wieku król Szwecji Magnus I Birgersson rozbudował fortyfikacje i wieża obserwacyjna stała się częścią zamku. W następnych latach twierdza była wielokrotnie przebudowywana. 20 lipca 1397 roku na zamku zawarto akt Unii kalmarskiej. Największe zmiany forteca przeszła w XVI wieku, kiedy to królowie z dynastii Wazów (Gustaw I i jego dwaj synowie: Eryk XIV i Jan III) przebudowali średniowieczną warownię w zamek godny siedziby królewskiej. Forteca była wielokrotnie oblegana. W roku 1598 król Polski Zygmunt III Waza zdobył zamek, a następnie, przez rok, wojska polskie (pod wodzą Władysława Bekiesza) broniły twierdzy przed atakami oddziałów Karola Sudermańskiego. Najtrudniejszą bitwą o zamek była ta z roku 1611, kiedy podczas wojny kalmarskiej Szwedzi przegrali walki na otwartym polu, ale obrońcy zamku, choć pozostawieni bez wsparcia, nie poddali się. Wiele krwi przelano także podczas wojny skańskiej, ale był to ostatni tak krwawy konflikt w dziejach zamku. Ostatnim królem, który rezydował na zamku był Karol XI Wittelsbach, który panował w latach 1660-92. Po opuszczeniu twierdzy przez dwór królewski, zaczęła ona tracić na znaczeniu. Zamek od XVII wieku do dzisiaj pozostał w niemal niezmienionym kształcie i jest jedną z najlepiej zachowanych renesansowych warowni w Szwecji. W latach 1914 – 41 zamek został odrestaurowany z wykorzystaniem dawnych metod. Zamek jest czteroskrzydłową budowlą założoną na planie nierównomiernego prostokąta. W narożach znajdują się cztery okrągłe wieże. W osi skrzydła zachodniego wznosi się wysoka, kwadratowa wieża bramna. Wszystkie wieże nakryto renesansowymi hełmami. Całość otaczają ziemne wały z czterema narożnymi bastionami. Do zamku, otoczonego wodami Cieśniny Kalmarskiej, prowadzi zwodzony most poprzez bramę w wale ziemnym. Obecnie w zamku znajduje się muzeum. Każdego roku w lipcu w murach twierdzy organizowany jest Festiwal Renesansu (Renässansdagarna), w czasie którego podziwiać można m.in. pokazy walk rycerskich, turnieje czy występy trubadurów.

– Barokowa katedra (Kalmar domkyrka) – zaprojektowana przez osiadłego w tym kraju niemieckiego architekta Nicodemusa Tessina Starszego i zbudowana z ciosów kamiennych w latach 1660–1700. Katedra jest oparta na planie krzyża łacińskiego z absydami od wschodu i zachodu. W narożnikach usytuowano cztery wieże. Katedra miała pierwotnie zaplanowaną kopułę ale planów tych nie udało się zrealizować. W katedrze znajdują się trzy dzwony, wszystkie z XVII wieku. Zostały one zabrane z istniejącego do 1670 kościoła Storkyrkan, znajdującego się w pobliżu zamku kalmarskiego. W latach 2010-13 zewnętrzna część katedry została poddana renowacji. Renowacji poddano również wnętrza świątyni. Wewnątrz świątyni uwagę przyciąga lśniący blaskiem ołtarz główny. Został on zaprojektowany w 1704 przez  Nicodemusa Tessina Młodszego i wykonany w 1712 roku przez rzeźbiarza Caspara Schrödera. Ołtarz jest zwieńczony wyobrażeniem Ducha Świętego w postaci gołębicy, otoczonym świetlistą aureolą. Poniżej znajduje się scena ze stworzenia świata: Bóg czyniący światłość w ciemności. Ogromny obraz w ołtarzu, będący prawdopodobnie dziełem Davida von Kraffta, przedstawia w nietypowy sposób zdjęcie Chrystusa z krzyża: mężczyźni na drabinach opuszczają jego bezwładne ciało na linach. Po obu stronach ołtarza, na postumentach, stoją XVIII-wieczne rzeźby wyobrażające: po lewej Wiarę (figura z krzyżem i kubkiem) a po prawej Łaskę (figura z rogiem obfitości i płomieniami symbolizującymi Zesłanie Ducha Świętego). Stół ołtarzowy ma formę sarkofagu: w przedniej części umieszczone zostały symbole zwycięstwa (wieniec laurowy i gałązki palmowe). Łaciński napis nad stołem został zaczerpnięty z Ewangelii św. Jana. Krucyfiks stojący na stole ołtarzowym, wykonany w stylu włoskiego baroku, został podarowany katedrze w 1930. Ambona, będąca prawdopodobnie zdobyczą wojenną została wyrzeźbiona przez Balzara Hoppenstedta w poł. XVII wieku. Jest ona jednym z najstarszych elementów wyposażenia katedry. Została przeniesiona do katedry z kościoła Storkyrkan. Pozłacane rzeźby i reliefy pokrywające ambonę ukazują sceny z Męki Pańskiej. Wyrafinowany program ikonograficzny trzykondygnacyjnego daszku akustycznego ambony przedstawia u samej góry Zmartwychwstałego Chrystusa, wokół którego kulą się skarlałe postacie śpiących żołnierzy. Poniżej tej sceny aniołowie dzierżą narzędzia Męki Pańskiej, a na najniższym poziomie widać postacie kobiece symbolizujące m.in. Mądrość, Siłę oraz matczyną miłość. Ambonę podtrzymuje okazała, pozłacana rzeźba Mojżesza siedzącego na postumencie. 9-głosowe organy zbudowane w 1630 roku zostały przeniesione z kościoła Storkyrkan.

– Ratusz (Kalmar rådhus).

– Stare miasto (Gamla stan) – otaczone pozostałościami średniowiecznych murów obronnych.

– Kalmarskie Muzeum Okrętowe (Kalmar läns museum) w którym obejrzeć można m.in. ekspozycję poświęconą okrętowi Kronan (Korona). Zatonął on w pobliżu Olandii w 1676 roku w czasie wojny skańskiej jaka toczona była pomiędzy Danią a Szwecją w latach 1675-79.

Kalmar znajduje się w południowo-wschodniej Szwecji, przy drodze nr E-22, około 400 km na południe od Sztokholmu.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w sierpniu 1998 roku.