Pamukkale (tur. Bawełniany zamek lub Bawełniana twierdza), to turecka miejscowość położona w dolinie Curuksu (w starożytności zwanej Doliną Lycos), około 18 km od Denizli. Pamuk to po turecku bawełna, a kale znaczy twierdza lub zamek. Samo Pamukkale jest nadzwyczajnym cudem natury słynącym z wapiennych osadów powstałych na zboczu góry Cokelez.

Wypływająca z gorących źródeł woda, bogata w związki wapnia i dwutlenek węgla, ochładzając się na powierzchni, wytrąca węglan wapnia, którego osady układają się w malownicze nacieki i stalaktyty. Na zboczu góry, wykorzystując nierówności terenu, powstają progi, półkoliste i eliptyczne baseny wody termalnej, ukształtowane w formie tarasów, oddzielone od siebie obłymi zaporami, po których spływa woda. Proces ten trwa nieprzerwanie od około 14 tysięcy lat. Twory te w czasach rzymskich nazywane zostały trawertynami.

Niestety działalność człowieka oraz nadzwyczajna popularność Pamukkale przyczyniają się do jego zniszczenia. Jeszcze całkiem niedawno powyżej tarasów znajdowały się hotele termalne, korzystające z tych samych źródeł, które przyczyniały się do powstawania tarasów. Z biegiem czasu tarasy ulegały zniszczeniu. Na szczęście hotele te zostały zburzone oraz podjęto starania odtworzenia stanu sprzed okresu ich istnienia. Władze tureckie objęły teren ochroną tworząc w tym miejscu Park Narodowy, który objęło swoim patronatem UNESCO, wpisując go na listę światowego dziedzictwa przyrodniczego. W 1997 roku została zamknięta trasa prowadząca przez naturalne tarasy.

Dla turystów udostępniona jest część południowa, wzdłuż wybudowanego przez ludzi wąskiego kanału, którym płynie woda termalna napełniając utworzone sztucznie baseny. Wejście na trawertyny, z uwagi na ochronę osadów, jest możliwe tylko po zdjęciu obuwia. Jednakże większość odwiedzających Pamukkale jest głęboko zawiedzionych tym ograniczeniem, ponieważ to, po czym mogą przejść, nie przypomina fantastycznych zdjęć prezentowanych w reklamach agencji podróży. Tak więc obecnie zwiedzającym pozostaje ukoić troski zanurzając się w woda termalnych napełniających słynny Basen Kleopatry w Pamukkale. Podobno kąpiel w nim czyni cuda, zwłaszcza dla osób cierpiących na choroby skóry.

Nie są to jedyne źródła wody termalnej położone na tym terenie. W pobliżu (5 km na wschód od Pamukkale) znajduje się miejscowość Karahayit, której wody zawierają sporo domieszek żelaza, sodu i magnezu. Tlenki zawartych w wodzie metali są przyczyną zabarwienia osadów na kolor czerwony, zielony i żółty. W miejscowości Kavakbasi (4 km od Pamukkale) znajdują się dwa błotniste źródła z dużą zawartością związków siarki. Lecznicze właściwości źródeł znajdujących się w tych miejscowościach znane były od wielu wieków. Już w starożytności przybywano tu mając nadzieję na powrót do zdrowia. Były to tereny, na których oddawano cześć Asklepiosowi, Higiei i Apollinowi. W czasach starożytnych, powyżej tarasów powstało miasto – uzdrowisko o nazwie Hierapolis, założone najprawdopodobniej przez króla Pergamonu Eumenesa II na początku II wieku p.n.e.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2011 roku.