Błękitny Meczet w Stambule (Sultan Ahmet Camii) został zbudowany w XVII wieku na polecenie sułtana Ahmeta I. W jego zamyśle meczet ten miał przewyższyć swą potęgą i pięknem stojącą nieopodal Aya Sofię. Projektantem nowej świątyni, która miała stać się najważniejszym meczetem Imperium osmańskiego, był Sedefkar Mehmet Aga, uczeń Sinana. O wadze świątyni świadczyło również jej położenie – bezpośrednio przy Pałacu Topkapi. Meczet swego znaczenia nie stracił nawet po tym, gdy siedzibę sułtana przeniesiono do Pałacu Dolmabahcze. 

Budowla wzniesiona na planie niemal kwadratu o wymiarach 51,65 m x 53,40 m, znajduje się na sporym placu, do którego wiedzie pięć bram. Na tym zewnętrznym dziedzińcu znajdują się również midha, czyli fontanna przy basenie ablucyjnym służąca do obmycia rytualnego, dla wiernych (midha na dziedzińcu wewnętrznym pełni jedynie rolę ozdobną). Z placu zewnętrznego trzy bramy prowadzą na dziedziniec wewnętrzny, otoczony krużgankami wspartymi na 26 kolumnach i przykrytymi sklepieniami w postaci 30 kopuł. Na dziedzińcu wewnętrznym znajduje się wspomniana już ozdobna midha, zaś we wschodniej jego części medresa, czyli muzułmańska szkoła teologiczna. W czterech narożnikach meczetu oraz na dwóch narożnikach dziedzińca wewnętrznego ustawiono łącznie sześć minaretów.

Do wnętrza meczetu prowadzą trzy wejścia, dwa z dziedzińca zewnętrznego i jedno z wewnętrznego. Świątynię przykrywa kopuła o średnicy 22,4 m, która wznosi się 43 m ponad poziom posadzki. Podtrzymują ją cztery półłuki i cztery pendentywy rozpięte między czterema filarami, które z powodu swojej średnicy (5 m) nazywane są niekiedy „nogami słoniowymi”. Kopułę główną uzupełniają cztery półkopuły. Światło do wnętrza meczetu przenika przez 260 okien, w których nie zachowały się niestety oryginalne barwne szyby. Wzdłuż ścian biegną galerie, które zdobi 21 tysięcy płytek fajansowych z manufaktur w Izniku. Ich utrzymane w błękitnej tonacji ornamenty roślinne dały meczetowi jego popularną nazwę. Mihrab (nisza w sali modlitw w meczecie wskazująca kierunek Mekki, w którym powinni modlić się wierni) i minbar (kazalnica) zostały wykonane w białym marmurze, zaś posadzki wyściełają miękkie czerwone dywany. Do meczetu dołączono kompleks innych budynków: jadłodajnie dla ubogich, szpital, hale handlowe, szkołę, mauzoleum, karawanseraj oraz fontannę.

Budowla jest nie tylko atrakcją turystyczną, ale i czynnym meczetem. W związku z tym część modlitewna oddzielona jest od części dla turystów, którzy wchodząc do wnętrza muszą, zgodnie z tradycją muzułmańska, zdjąć buty oraz okryć kolana i ramiona (do tego celu służą błękitne chusty wypożyczane przy wejściu do meczetu). Błękitny Meczet jest jednym z ostatnich, a zarazem najwspanialszych przykładów tzw. „klasycznego okresu” sztuki islamskiej w Turcji.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2011 roku.