Pałac Topkapi (tur.Topkapi Sarayi), którego budowę rozpoczęto za panowania sułtana Mehmeda II Zdobywcy w 1453 roku, zaraz po zdobyciu Konstantynopola, a zakończono w 1465 roku, znajduje się w centrum Stambułu. Rezydencja była siedzibą sułtanów przez ponad 380 lat. Ostatnim używającym do roku 1839 pałacu sułtanem był Mahmud II. Kolejny sułtan Abdulmecid I przeniósł siedzibę władców do pałacu Dolmabahcze.

Pałac przebudowywano w kolejnych wiekach, ale jego podstawowy, czterodziedzińcowy układ został zachowany. W czasach osmańskich każdy kolejny dziedziniec był dostępny dla coraz węższego kręgu osób. Od miasta budowla jest oddzielona Bramą Imperialną, zwaną również  Bab-i Humayun, zbudowaną za panowania sułtana Mehmeda II Zdobywcy. Nad bramą znajduje się inskrypcja z 1478 roku. Po bokach bramy znajdują się pomieszczenia dla strażników. Przed wejściem na teren pałacu stoi przedziwna budowla nazywana Fontanna Sułtana Ahmeta III, zbudowana w 1728 roku.

Za bramą znajduje się Pierwszy Dziedziniec zwany również Alay Meydani – Dziedziniec Janczarów. Był on dostępny dla wszystkich, a jednocześnie jedynym miejscem w pałacu, gdzie wysocy dostojnicy mogli wjechać konno. Dziedziniec ma nieregularny kształt, między Bramą Imperialną a Bramą Pozdrowień ciągnie się 300 metrowa aleja. Po lewej stronie dziedzińca znajdowały się magazyny zaopatrujące pałac, pomieszczenia dla kupców, stajnie i łaźnie. Budynki te nie zachowały się do dzisiaj. Po prawej stronie dziedzińca znajduje się również Hagia Eirene (bizantyjski kościół św. Ireny), która została włączona do kompleksu pałacowego jako arsenał, oraz mennica. Na pierwszym dziedzińcu, na który wejście jest bezpłatne, znajdują się kasy muzeum.

Za Orta Kapi (Bramą Środkową), zwaną również Bramą Pozdrowień (Bab-us Selam), znajduje się Drugi Dziedziniec, zwany Dziedzińcem Dywanu. Bramę z dwiema charakterystycznymi ośmiokątnymi wieżami wzniósł w 1524 roku Sulejman I Wspaniały. Zaraz za wejściem widać makiety pałacu, ułatwiające orientację w układzie kompleksu pałacowego. Nieco dalej zorganizowano wystawę sułtańskich powozów, sprowadzonych dla władcy i jego rodziny. W pałacowych kuchniach zachowała się część kolekcji chińskiej porcelany. W przeciwległym rogu Drugiego Dziedzińca mieścił się wewnętrzny skarbiec. Obecnie można tu podziwiać wystawę broni z całego świata. Nieopodal skarbca mieścił się jeden z najważniejszych budynków Imperium Osmańskiego – siedziba rady państwa, czyli Dywanu. Przy Drugim Dziedzińcu znajduje się wejście do haremu, znajdujące się przy Wieży Sprawiedliwości (Adalet Kulesi). Obowiązują tu osobne bilety wstępu. Były to pomieszczenia mieszkalne sułtańskiej rodziny. Na czele haremu stała matka panującego sułtana. Zgodnie z prawem islamskim, sułtan mógł mieć cztery żony. Jeśli chodzi o konkubiny, islam zezwalał, aby mężczyzna miał ich tyle, ile może utrzymać. Harem składa się z kilkuset komnat, ale udostępnione do zwiedzania jest tylko kilkanaście.

Trzeci dziedziniec pałacu był prywatnym podwórcem sułtana. Aby do niego wejść trzeba było przejść przez Bab-us Saadet, czyli tak zwaną Bramę Szczęśliwości. Nikt nie mógł przejść przez te drzwi bez specjalnego zazwolenia, a ci którzy je posiadali prowadzeni byli przez białych eunuchów. Wokół trzeciego dziedzińca były usytuowane lokale Uniwersytetu Pałacowego. Znajdowały się w nim ciekawe pawilony takie jak Biblioteka Ahmeda III, skarbiec, kolekcja strojów sułtańskich, komnata z relikwiami, kolekcja zegarów oraz dział miniatur i portretów świadczących o wielkiej zręczności kaligrafów osmańskich, a także Sala Audiencyjna (Arz Odasi). W tejże sali sułtan spotykał się z ambasadorami obcych państw, a także ze swoimi doradcami wojskowymi. Ze względów bezpieczeństwa obsługę sali stanowili wyłącznie głuchoniemi. Po prawej stronie, patrząc od bramy znajduje się wejście do skarbca sułtańskiego. W Sali Tronowej (sanktuarium Płaszcza Proroka) przechowuje się relikwie muzułmańskie. Na uwagę zasługują: Płaszcz Szczęśliwości (Hirka-i-Saadet) proroka Mahometa (arab. burda), który jako pierwszy odziedziczył po kalifach umajjadzkich i abbasydzkich sułtan Selim I; każdego 15 dnia miesiąca ramadanu sułtan osmański przywdziewał płaszcz proroka w czasie ceremonii państwowej. W Topkapi przechowuje się 2 z 9 mieczy Mahometa oraz jego łuk i Świętą Chorągiew (Sancak-i Serif). Jest tu również list Mahometa spisany na pergaminie, adresowany do Mukaukasa, przywódcy Koptów, wzywający go do przyjęcia islamu, który przypadkiem odkryli w Egipcie Francuzi w 1850 roku a rząd Francji przekazał go muzeum Topkapi. Poza tym przechowuje się tu miecze pierwszych kalifów, Abu Bakra, Umara Ibn al-Chattaba, Usmana, Alego, słynnego wodza arabskiego, Chalida Ibn al-Walida i inne. Należy wspomnieć domniemaną pieczęć Mahometa odkrytą w połowie XIX wieku w Bagdadzie, kawałek zęba proroka, ukruszonego w czasie bitwy z mekkańczykami pod Uhud w 625 roku, przechowywany w kasetce ze złota inkrustowanej kamieniami szlachetnymi, wykonanej na zamówienie sułtana Mehmeta IV, 60 włosów z brody, przechowywane w 24 kasetkach inkrustowanych złotem i macicą perłową, jeden z 6 odcisków stopy, zgodnie z tradycją odciśnięty w kamieniu podczas wstępowania Proroka do nieba, przechowywany w złotej kasetce. I na koniec elementy architektoniczne pochodzące z mekkańskiej Kaaby, przede wszystkim obramowanie „czarnego kamienia” i rynny. 

Czwarty Dziedziniec zwany Ogrodami Tulipanowymi to prywatne pomieszczenia sułtana i jego rodziny. Dziedziniec zdobią rozliczne pawilony, z których najciekawszy to Mecidyie. Pozostałe pawilony Czwartego Dziedzińca to Pawilon Erewański i Bagdadzki, przepięknie zdobiony kaflami z Izniku. Znajduje się tu także meczet Sofa i Izba Obrzezania (Sunnet Odasi). Na koniec prawie wszyscy turyści robią sobie zdjęcia pod złotym baldachimem Iftariye, gdzie w dawnych czasach sułtani spożywali wieczorny posiłek. Nazwa Topkapi oznacza dosłownie Bramę Armatnią i wywodzi się od armat , które strzegły pałacu od strony morza.

Pałac położony jest na Cyplu Pałacowym (Saray Burnu), gdzie łączą się wody Morza Marmara, Bosforu i Złotego Rogu. Muzeum jest otwarte codziennie oprócz wtorków, w sezonie letnim w godzinach 9-19, a po sezonie 9.30-17.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2011 roku.