Tars (tur. Tarsus), to miasto w Cylicji, nad rzeką Kydnos, w południowej Turcji, założone między X a IX wiekiem p.n.e. W VIII wieku p.n.e. miasto zostało podbite przez Asyrię, a później znajdowało się pod panowaniem Persji. W 333 roku p.n.e. Tars został zdobyty przez Aleksandra Wielkiego. Po jego śmierci znalazł się pod panowaniem dynastii Seleucydów. Od 64 roku p.n.e. miasto było stolicą rzymskiej prowincji Cylicji. Na początku nowej ery, za czasów św. Pawła w Tarsie zaistniała liczna gmina chrześcijańska. Od IV wieku po Chrystusie mieszkańcy w większości byli chrześcijanami, a ton życiu miasta nadawali Bizantyjczycy. W Tarsie zostało ustanowione biskupstwo. W roku 431 i 435 odbyły się tam prowincjonalne synody. Choć w roku 611 miasto zdobyli Persowie, a w roku 637 zajęli Arabowie, chrześcijański nurt w życiu miasta był dominujący. Odbite w roku 1097 z rąk muzułmańskich Seldżuków przez krzyżowców, w trakcie pierwszej krucjaty, należało do utworzonego przez nich Księstwa Antiochii, a od roku 1173 zostało włączone do królestwa Armenii. W 1177 roku odbył się tu koleiny synod. W roku 1359 znów przejęli nad miastem kontrolę egipscy mamelucy, a po zwycięstwie nad nimi w roku 1515 przejęli je Turcy Otomańscy, którzy sprawują tam władzę do dziś.

Dzisiejszy Tarsus to 250-tysięczne miasto, położone nad rzeką Kydnos w odległości 15 km od Morza Śródziemnego w południowo-wschodniej Turcji, niedaleko od granicy z Syrią. W roku 1884 włoscy kapucyni usiłowali odrodzić w Tarsie gminę chrześcijańską, budując nowy kościół p.w. św. Pawła, lecz po I wojnie światowej, podczas której Turcy dokonali okrutnej rzezi Ormian, z braku wiernych placówka została zlikwidowana. Podczas II wojny w kościele urządzono magazyny wojskowe. Dopiero od roku 1990 chrześcijanie uzyskują zgodę władz tureckich na urządzanie we wspomnianym kościele-muzeum okolicznościowych sympozjów i nabożeństw. Aby sprawować tam liturgię trzeba uzyskać zgodę władz lokalnych i zapłacić za korzystanie z obiektu. Wikariusz Apostolski Anatolii bp L. Padovese skierował prośbę do premiera Turcji, aby ten kościół, jedyny w tym mieście, który nie był zamieniony na meczet, został przekazany nie tylko katolikom, ale wszystkim chrześcijanom albo by władze pozwoliły Kościołowi katolickiemu nabyć teren pod budowę nowej świątyni.

Z Tarsu pochodził święty Paweł, święty chrześcijański zwany Apostołem Narodów. Urodził się jako Szaweł (Saul) w żydowskiej rodzinie, posiadającej rzymskie obywatelstwo. Był synem faryzeusza z pokolenia Beniamina. Według Hieronima ze Strydonu jego rodzice pochodzili z Giskali w Galilei. Jako młody faryzeusz był przeciwnikiem chrześcijan. Około 34 roku był przy ukamienowaniu Szczepana, jednego z siedmiu diakonów. Później osobiście zaangażował się w prześladowanie chrześcijan w Jerozolimie. Około 35 roku wyposażony w listy polecające od Sanhedrynu, udał się do Damaszku z nakazem aresztowania zwolenników nowej religii. Został nawrócony podczas podróży do Damaszku, przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł. Po trzech latach pobytu w Damaszku oraz krótkim pobycie w Jerozolimie odbył trzy misyjne podróże. Św. Paweł jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu. Zginął śmiercią męczeńską w Rzymie przez ścięcie mieczem w  roku 67, tym samym co św. Piotr.     Miasto w czasach św. Pawła liczyło ok. 60 tys. mieszkańców, w tym 6 tys. Żydów. Leżało tuż nad morzem i było stolicą prowincji o nazwie Cylicja.

Najważniejszym punktem programu zwiedzania Tarsu jest Studnia św. Pawła (Senpol Kuyusu), przy której znajdują się ruiny jego domu, oraz XIX-wieczny kościół św. Pawła (obecnie muzeum).  Z czasów rzymskich w mieście pozostały ruiny bramy miejskiej, zwanej Bramą Kleopatry, oraz niewielki odcinek drogi z I wieku i resztki starożytnych kolumn w dzielnicy żydowskiej.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2011 roku.