Fundatorem klasztoru Karmelitów Bosych w Zagórzu był Jan Franciszek Stadnicki w 1700 roku. Klasztor wzniesiono na wzgórzu zwanym Marymontem, z trzech stron otoczonym rzeką Osławą. W 1714 roku odbyło się uroczyste wprowadzenie zakonników do nowych budynków, jednak prace budowlane trwały nadal do 1730 roku. Po ich ukończeniu powstał kompleks klasztorny, w skład którego wchodziły: kościół, dom zakonny, zabudowania gospodarcze i szpital dla weteranów wojennych. Całość była otoczona murem obronnym z basztami. Cały kompleks zbudowano z kamienia i cegły. Kościół klasztorny posiadał specyficzną ośmoioboczną nawę główna i dwie kaplice boczne.

W czasie konfederacji barskiej klasztor był ostoją dla patriotów polskich. Podczas oblężenia 29 listopada 1772 roku przez zaborców klasztor i kościół uległy spaleniu. Karmelici odbudowali kompleks, lecz w 1822 roku doszło znowu do pożaru. W 1831 roku władze austriackie zniosły klasztor w Zagórzu. Od tej pory kompleks niszczał i popadał w coraz większą ruinę. W 1956 roku nastąpiła próba odbudowy klasztoru przez karmelitę Józefa Prusa, jednak jego śmierć i decyzja ówczesnych władz wstrzymała odbudowę. W roku 2000 obiekt przejęła gmina Zagórz. 

Zagórz jest położony 6 km na południe od Sanoka. Ruiny znajdują się ok. 1 km od skrzyżowania na Komańczę po lewej stronie drogi. Za kościołem stojącym przy szosie należy skręcić w lewo a następnie ok. 1 km iść lub jechać polną drogą.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2006 roku.