Ogród Letni to najstarszy teren zielony Petersburga. Eleganckie alejki ogrodu zdobią cenne, XVII i XVIII – wieczne rzeźby, a nad brzegiem Fontanki wznosi się Pałac Letni Piotra Wielkiego – jedna z pierwszych rezydencji carskich w Petersburgu. Ogród Letni położony jest w samym centrum Petersburga. Od północy otacza go koryto Newy, od wschodu rzeka Fontanka, od południa rzeka Mojka, a od zachodu Kanał Łabędzi. Ogród Letni założony został już w 1704 r. zaledwie rok po rozpoczęciu budowy pierwszego obiektu na terenie Petersburga – Twierdzy Pietropawłowskiej. Z inicjatywą wytyczenia ogrodu wyszedł sam Piotr I, który też nadzorował wszelkie prace związane z zakładaniem ogrodu. Na początku przygotowanie gruntu i sadzenie drzew powierzone zostało Iwanowi Matwiejewowi, a po jego śmierci – Michaiłowi Zemcowi i Jean – Baptiste’owi Le Blond’owi.

W efekcie na prawym brzegu Newy powstał elegancki ogród w stylu francuskim, z regularną siatką alejek otoczonych drzewami (m.in. dębami i wiązami) i poprzecinanych oczkami wodnymi. Na specjalne życzenie cara alejki ogrodowe ozdobiono także włoskimi rzeźbami z marmuru, przedstawiającymi alegorie sił przyrody, postacie z mitologii greckiej i rzymskiej oraz słynne postacie historyczne. Tutaj także stanęły wykonane przez rosyjskich mistrzów fontanny, ozdobione postaciami z bajek Ezopa. Przez pierwsze kilkadziesiąt lat Ogród Letni był prywatnym ogrodem cesarskim. Zmiany w tym względzie nastąpiły dopiero wraz z objęciem tronu przez Elżbietę I, która udostępniała ogród swoim podwładnym w czasie, gdy przebywała poza Petersburgiem. Władczyni zastrzegła jednak, że na terenie ogrodu mogą przebywać wyłącznie osoby elegancko ubrane, a zwyczaj ten miał obowiązywać jeszcze przez kolejne dziesięciolecia XIX wieku. W historii ogrodu tragicznie zapisał się rok 1777, gdy wskutek wielkiej powodzi uszkodzonych zostało wiele rzeźb oraz bezpowrotnie zniszczone zostały słynne fontanny. Mimo to ogród udało się doprowadzić do porządku, a na przełomie lat 70 – tych i 80 – tych wniesiono od strony północnej ozdobny parkan projektu Georga Veltena. Za czasów panowania Katarzyny II ogród otrzymał styl angielski, a w I połowie XIX wieku wybudowano tu także kawiarnię projektu Carlo Rossiego i herbaciarnię projektu Ludwiga Charlemagne’a.

W północno – wschodniej części Ogrodu Letniego wznosi się Pałac Letni Piotra I – jedna z pierwszych rezydencji carskich na terenie nowej stolicy. Budowla została wzniesiona w latach 1710 – 1714 pod nadzorem Dominika Trezziniego. Ta skromna, bo zaledwie dwupiętrowa rezydencja otrzymała styl baroku holenderskiego – ulubiony styl architektoniczny cara Piotra I. Mimo skromnych rozmiarów, Pałac Letni mógł się poszczycić wspaniałym wystrojem wnętrz. Ściany pałacu wyłożone zostały drewnianą boazerią, a gdzieniegdzie ozdobiły je reliefy dzieła Andreasa Schlutera, przedstawiające momenty chwały Rosji z czasów wojny północnej. Z zewnątrz uwagę przykuwały rzygacze w kształcie smoków, wiatrowskaz przedstawiający św. Jerzego walczącego ze smokiem oraz ozdobny portal z czarnego marmuru. Co ciekawe, budynek wyposażony też został w porcelanową instalację cieplną. Pałac Letni stanowił ulubione miejsce odpoczynku Piotra Wielkiego w okresie letnim. Później, po wybudowaniu w pobliżu przez Elżbietę I drugiego Pałacu Letniego, pałac stracił na znaczeniu. Z początkiem XX wieku rezydencja Piotra I została przekazana Muzeum Rosyjskiemu.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2014 roku.