Barokowy pałac w Grodźcu został zbudowany w latach 1718-27, prawdopodobnie według projektu Johanna Blasiusa Peintnera, dla Johanesa Wolfganga hrabiego von Frankenberga. Budowę zakończył zakończył jego syn Otto Vernantius. 

Powstała wówczas dwu- i trójkondygnacyjna, podpiwniczona rezydencja, wzniesiona na planie prostokątnej podkowy, otwarta na duży park. Budowla zbudowana z kamienia łamanego i cegły jest nakryta dachami mansardowymi z lukarnami. W dziewięcioosiowej fasadzie frontowej umieszczono pięcioosiowy ryzalit o zaokrąglonych narożach, mocno wysunięty przed lico budynku, zwieńczony okrągłą wieżyczką z zegarem, którą nakryto cebulastym hełmem z chorągiewką noszącą datę 1727. W ryzalicie znajduje się bogaty portal balkonowy wsparty na czterech kolumnach zewnętrznych i dwóch przy ścianie gdzie są umieszczone także dwa pilastry. Do korpusu głównego są dostawione dwa skrzydła, których wewnętrzne elewacje są ośmioosiowe, dwukondygnacyjne, a frontowe trójosiowe, trójkondygnacyjne. Między bocznymi skrzydłami a ryzalitem znajdowały się kiedyś przeszklone werandy. Elewacja zachodnia i wschodnia są dwunastoosiowe z zaokrąglonymi trójosiowymi ryzalitami od południa. Podziałami pilastrowymi zostały ozdobione jedynie elewacje ryzalitu, zarówno od strony frontowej, jak i ogrodowej. Pałac niegdyś od strony parku pałac był zamknięty murem kurtynowym, który tworzył niewielki dziedziniec. Teraz prowadzi tu rampa wjazdowa. Mur ten zlikwidowano podczas prac budowlanych, prowadzonych w pałacu w latach 1810-15. W ryzalicie frontowym umieszczono przelotową, wspartą na czterech kolumnach sień przejazdową, nad którą znajduje się reprezentacyjna sala o wysokości 1,5 kondygnacji. Nakrywa ją sklepienie lustrzane z dekoracją stiukową i plafonem o tematyce mitologicznej. Przedstawia ono Eneasza przed olimpijskimi bogami, m.in. Zeusem, Herą, Bachusem, Neptunem, Dianą. W sali tej zachowały się dwa kominki ze sztucznego marmuru. Na piętro prowadzi kamienna klatka schodowa z ażurową balustradą. W wielu pomieszczeniach znajdują się kaflowe piece, podłogi o geometrycznych wzorach, stiukowe dekoracje sufitów, najczęściej z fasetami.Wiele sal jest sklepionych kolebkowo. Między pokojami są umieszczone kamienne portale. W roku 1733 w zachodnim skrzydle, za zgodą biskupa, otwarto kaplicę pałacową, która funkcjonowała do 1802 roku. Całość jest otoczona parkiem krajobrazowym.

Do 1800 roku kiedy to majątek przejął książę Jan Henryk VI von Hochberg z Książa, właściciele zmieniali się dość często. W roku 1813 w pałacu miał swoją kwaterę napoleoński marszałek August Fredric Louis Viesse de Marmont. W 1899 roku pałac kupił baron Willibald von Dirksen, tajny radca w niemieckim Ministerstwie Spraw Zagranicznych a zarazem wielki miłośnik sztuki. Ostatnim właścicielem Grodźca w latach 1928-45 był syn Willibalda – Herbert von Dirksen, który na początku naszego stulecia urządził w pobliżu pałacu park angielski, w którym zostały umieszczone przedmioty z Pompejów, m.in. wazy i grobowce, po których dzisiaj śladów już nie ma. Pałac został ograbiony już po II wojnie światowej, najpierw przez wojska sowieckie, a później przez szabrowników. W latach 50-tych pałac był używany przez PGR jako hotel robotniczy, potem mieszkania prywatne, następnie został przekazany m.in. kopalni Konrad, później Państwowemu Domowi Dziecka i na koniec Związkowi Esperantystów. W roku 1990 obiekt kupił Stefan Onyszkiewicz z Wielkiej Brytanii, który następnie odsprzedał go dalej w 2001 roku. Nowy właściciel wyremontował dach oraz rozpoczął prace remontowe wnętrza. Niestety prace zostały przerwane jakiś czas temu i obiekt ogrodzony blaszanym płotem popada w ruinę.

Grodziec jest położony 10 km na północny-zachód od Złotoryji, przy lokalnej drodze do Jurkowa. Pałac znajduje się w dużym parku poniżej wzgórza zamkowego.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2023 roku.