W starożytności Arta zwała się Ambrakia i przez pewien czas była stolicą epirskiego króla Pyrrusa. To stąd król organizował swe okupione ciężkimi stratami („Jeszcze jedno takie zwycięstwo, a będziemy straceni.”) kampanie we Włoszech, od których wzięło się określenie „Pyrrusowe zwycięstwo”. Z tego okresu zachowało się raczej niewiele: fundamenty Świątyni Apollina i Odeonu, położone na przeciwnych stronach Odos Pirrou. Przy końcu tej ulicy wznosi się Frourio — starożytny akropol i cytadela, wykorzystywana w każdej epoce. Mury obronne niemal w całości pochodzą z czasów Bizancjum, można wybrać się na spacer wzdłuż całej ich długości. W lepszym stanie zachowały się zabytki z drugiego okresu świetności Arty, po upadku Konstantynopola w 1204 roku, kiedy miasto uzys­kało autonomię i stało się samodzielnym państwem, w pewnym tylko stopniu podległym Cesarstwu. W tym tzw. Despotacie Epiru, który rozciągał się od Kerkiry po Saloniki, rządy sprawowała dynastia Angelosów, cesarskiego rodu wygnanego z Konstantynopola. Despotat przetrwał do roku 1449, kiedy tutejszy garnizon poddał się Turkom.

Najciekawszym zabytkiem w mieście jest kościół Panagia Paregoretissa, z dwoma kaplicami po bokach, który jako część kompleksu klasztornego został zbudowany w latach 1283-96 na polecenie bizantyjskiego despoty Nikiforosa. Świątynia jest dużym, prawie kwadratowym trzypiętrowym budynkiem. Jest typu ośmiokątnego, z centralną kopułą wspartą na ośmiu pomostach podzielonych na trzy poziomy. Są też cztery mniejsze kopuły na każdym rogu płaskiego dachu kościoła i latarnia. Wystrój wnętrza jest bogaty, z marmurowym umocnieniem aż do poziomu galerii, a ponad nim zachowały się zachowane mozaiki i freski. Na kopule mozaika Pantokratora, otoczona aniołami, i 12 proroków między oknami bębna. Te mozaiki zostały prawdopodobnie wykonane przez artystów spoza Epiru. W ołtarzu zachowały się XVI-wieczne freski malarza Ananiasza, a główny ołtarz zdobią freski z XVII wieku. Dekoracja kościoła zawiera również wiele wpływów zachodnich w jego rzeźbach, takich jak romańskie potwory i płaskorzeźby przedstawiające sceny biblijne.

W Arcie znajduje się również jeden z najsłynniejszych starożytnych greckich kamiennych mostów. Budowla ta powstała jeszcze w czasach rzymskich. W latach osiemdziesiątych XX wieku most został poddany gruntownej renowacji. Przeprawa ta obecnie łączy brzegi rzeki Arachthos i stanowi jeden z punktów wjazdowych do miasta. Po ostatnim remoncie most ma 145 metrów długości przy szerokości przekraczającej 3,70 metra.

Arta jest położona w północno-zachodniej Grecji, około 50 km na południe od Janiny. Świątynia znajduje się w centrum miasta.

Zdjęcia pochodzą z filmu nakręconego kamerą VHS w sierpniu 1996 roku i niestety nie są najlepszej jakości.