Ufortyfikowania na szczycie wzgórza w miejscu obecnego Zamku Platamonas pojawiły się jeszcze przed nasza erą, kiedy to zarówno całe wzgórze jak jego podnóże były miejscem rozmieszczenia macedońskiego miasta Heraklion. Na przestrzeni różnych epok podporządkowywali je sobie Ateńczycy, Rzymianie i Bizantyjczycy. W okresie bizantyjskim w VII-X wieku na szczycie wzgórza pojawił się Kastron – tak w Bizancjum zwano twierdze, umiejscowione na wzniesieniu, będące bazą wojskową dla garnizonu oraz miejscem schronienia mieszkańców miasta w przypadku zagrożenia. Za czasów Bizantyjczyków twierdza i mieszcząca się pod zamkowym wzgórzem osada otrzymały nazwę, pod którą znane są obecnie – Platamonas (Platamon).

Na początku XIII wieku zamek Platamon zaczął przynależeć do jednego z przywódców IV wyprawy krzyżowej, Bonifacego I z Monferratu, który w 1204 roku założył na zdobytych ziemiach własne państwo – Królestwo Tesaloniki. Na fundamencie bizantyjskiej warowni w 1204 roku ruszyła budowa nowej cytadeli – zamku krzyżowców. Zamkowy kompleks ciągnął się szczytem wzgórza i posiadał formę wieloboku. Wzmacniać obronę miały za zadanie czterokątne baszty, które rozmieszczone były po obwodzie murów z nierównymi odstępami. Twierdza Platamon niejednokrotnie przechodziła z jednych rąk w drugie, do momentu, aż w 1217 roku trafiła pod zwierzchnictwo władcy Epiru Teodora Angelosa Dukasa Komnena, potomka cesarskiej dynastii Bizancjum. W 1224 roku Teodor Dukas Komnen wyparł rycerzy krzyżaków z Salonik i ogłosił się władcą Cesarstwa Tesaloniki, lecz w ciągu kilku lat trafił do niewoli i jego miejsce zajął brat Manuel Angelos Dukas Komnen. W okresie tym zamek wraz z posiadłościami Despotatu Epiru dostały się krewnemu nowego imperatora Michałowi II Angelosowi. W 1259 roku warownia przeszła w ręce Michała VIII Paleologa, władcy Cesarstwa Nicejskiego i przyszłego bizantyjskiego imperatora.

W 1385 roku twierdza po raz pierwszy została zdobyta przez Turków. W niedługim czasie zamek ściągnął na siebie uwagę Wenecjan, którzy dążyli do kontroli nad handlem z regionem śródziemnomorskim i całkowicie docenili przybrzeżną lokalizację zamku i jego niedaleką odległość od wielkiego miasta Saloniki. W 1425 roku Turcy starali się odbić zamek od Wenecjan, lecz bezskutecznie. W 1430 roku zamek ponownie został zdobyty przez Turków i tym razem stanowił własność Imperium Osmańskiego przez niemal cztery wieki, aż do początku wyzwoleńczego ruchu o niepodległość Grecji.

Kilkukrotnie w XIX wieku Grecy zdobywali Platamon, lecz ostatecznie został on odbity dopiero w okresie wojny bałkańskiej w latach 1912-13, kiedy to grecka Macedonia całkowicie uwolniła się od zwierzchnictwa tureckiego. Po tym strategiczne znaczenie zamku zostało utracone, a i on sam dawno przeobraził się w na wpół zburzoną budowlę i nie był już w stanie pełnić jakichkolwiek funkcji obronnych. Jednakże wojna mimo wszystko zajrzała do zamku jeszcze raz w roku 1941, kiedy to za jego murami w ogniu hitlerowskiej artylerii znalazł się batalion Nowozelandczyków. Odbudowa zniszczeń, powstałych w wyniku upływu czasu oraz licznych starć, ruszyła pod koniec lat 60-tych.

Stosunkowo dobrze zachowały się potężne (osiągające wysokość do 10 metrów i grubość do 2 metrów) mury obronne oraz zamkowe baszty. W zachodniej części kompleksu wznosi się baszta-donżon, która dla obrońców miasta stanowiła ostatnie schronienie w czasie starcia. Donżon posiada własny mur obronny i dość wąskie wejście na dziedziniec wewnętrzny, co ułatwiało stawienie oporu wrogowi. Z murów warowni można podziwiać wspaniałą panoramę wybrzeża Morza Egejskiego, górę Olimp i rozciągające się u podnóża góry malownicze miasteczko. Szczątki fundamentów na dziedzińcu zamkowym świadczą o tym, iż w przypadku oblężenia za murami twierdzy można było przez długi czas prowadzić odizolowany tryb życia, wszak istniały tu własne pracownie rzemieślnicze, piekarnia, kuźnia, ogromne zbiorniki na wodę oraz inne obiekty gospodarcze. Jedynym ocalałym budynkiem jest niewielka, lecz działająca, Cerkiew św. Paraskewy, przyozdobiona zabytkowymi freskami.

Platamonas jest położony około 80 km na południe od Salonik, przy drodze E75 do Aten.

Zdjęcia pochodzą z filmu nakręconego kamerą VHS w sierpniu 1996 roku i niestety nie są najlepszej jakości.